nonsensownie

Wpis powyżej jest jedną z niewielu informacji na temat tej książki, a to naprawdę wielka szkoda, gdyż moim zdaniem jest to dziełko o głowę przewyższające Zdołę. Zgadzam się w 100% ze swoim przedmówcą co do lekkiej narracji i humoru, który, choć do szpiku przeszyty groteską, ogromnie mnie bawił i sprawiał, że po książkę sięgałam w każdej swojej wolnej chwili. To chyba właśnie dzięki temu „pochłonęłam” ją w niecałe dwa dni, zostając jedynie z tą charakterystyczną pustką w głowie, kiedy kończy się coś dobrego. Myślałam tylko: 370 stron? Czy to jakiś żart?;) Ci, którzy znają twórczość Tumskiego i cenią ją za... nazwijmy to wielowarstwowością, dzięki której w każdym stanie umysłu znajdziemy tam coś dla siebie, na pewno i tym razem nie będą zawiedzeni. Autor doskonale zna się na rzeczy, dzięki czemu samym słowem pisanym jest w stanie przenieść nas w zupełnie inny wymiar – zupełnie legalnie, raczej nieszkodliwie i za nieduże pieniądze;) Cudownie jest czytać o miejscach, w których się bywa, o mieście, w którym się mieszka, a nawet o ludziach, których się zna (choćby z widzenia. I tak, mówię o tych „wrocławskich kamieniach”, które już na stałe przywarły do tego miasta). „Rozewrzeć światłem” nazwałabym wręcz wrocławskim przewodnikiem po miejscach raczej nieładnych, dawno zapomnianych albo ukrytych dla szerszej świadomości. A wiadomo, że takie interesują najbardziej:) Książkę tę niewątpliwie traktuję jako jedną ze swoich ulubionych i wiem, że będę po pierwsze do niej wracać, traktując ją jako odskocznię od codzienności, a po drugie niecierpliwie wyczekiwać jej kontynuacji w postaci tomu drugiego (i tu też nasuwa mi się pytanie – czy komukolwiek cośkolwiek wiadomo na temat drugiej części? Będę bardzo wdzięczna za wszelkie informacje). Cóż, ze swojej strony serdecznie polecam. Warto przeczytać:)